ارسال: #1

تا حالا اسم درخت بائوباب به گوشتون خورده؟

این درخت در آفریقا می روید. وقتی نهال است مانند درختان معمولی است. اما هنگامی که عمرش به 30 یا 40 سال می رسد اتفاق عجیبی می افتد به این ترتیب که تنه درخت شروع به بزرگ شدن می کند و شاخه های نازک تقریبا بی برگ آن پائین می افتد. وقتی درخت بائوباب 100ساله می شود، تنه بزرگ و ورم کرده ای دارد و شاخه هایش مانند ریشه های خشکیده ای هستند که انگار از سمت بالا روئیده اند. طوری که وقتی آن را ببینید. تصور می کنید این درخت وارونه رشد کرده است. از فاصله دوریک درخت بائوباب کهنسال همچون درختستان انبوهی به نظر می رسد، دکتر لی وینگ استون یکی از جهانگردان قرن نوزدهم بود که تصمیم گرفت زیر درخت بائوباب تنومندی چادربزند و اندازه اش بگیرد در ارتفاع تقریباً ا متری، دورتادور آن 27 متر بود که اندازه یک خانه کوچک است. گرچه ظاهر بائوباب مضحک به نظر می رسد، اما همین ظاهر به او کمک می کند تا در مناطق خشک آفریقا که معمولاً بیشتر درختان نابود می شوند زنده بماند.



درفصل بارانی سال، تنه درخت برجسته و متورم می شود تا شانه های نرم و اسفنج شکل آن آب را جذب کنند. سپس در طول فصل گرما، آنگار که درخت رژیم گرفته باشد از آبی که در خود ذخیره کرده استفاده می کند. فیلهای تشنه از خرطومشان برای سوراخ کردن تنه درخت استفاده می کنند واز چوب نرم و مرطوب آن را می جوند. حتی افرادی که در صحرا هستند، می توانند با جویدن چوب بائوباب و مکیدن آب درونی آن، زندگی شان را نجات دهند.



میوه ترش بائوباب نیز مفید است به طوری که می توان از پوسته سفت آن به جای ظرف استفاده کرد البته مصرف هسته آن نیز ایرادی ندارد و می توان آن را خرد کرد و برای خوشمزه شدن سوپ استفاده کرد، یا می توان آن را بوداده و در تهیه قهوه استفاده کرد. همچنین نوشیدنی مقوی که از این میوه بدست می آید موجب شده که بائوباب نام مستعار (درخت لیموناد) را بخود بگیرد البته آن را (نان میمون) نیز می نامند، چون میمون ها آم را دوست دارند و از خوردنش لذت می برند.

گرچه گیاهشناسان تخمین زده اند که گاهی سن بعضی از درختان تنومند به 2000سال می رسد اما درباره بائوباب حقیقت آن است که آنها خوب رشد نمی کنند، بلکه زود از بین نمی روند.

معمولاً روی تنه درختان زنده و تنومند حفره هایی بوجود می آید و علتش این است که درخت از داخل می پوسد، گاهی این حفره ها که مثل بشکه های چوبی بزرگ است، محلی برای ذخیره آب درون تنه درخت می شود. بطوریکه این حفره ها از آب باران پر می شوند و حفره های دیگری نیز که در پائین تنه درخت قرار دارند مثل شیربشکه عمل می کنند. در گذشته در فصول گرم سال، این درختان تنها منبع آبی بودند که مورد استفاده روستائیان و مسافرانی که مسافتهای طولانی را در سودان می پیمودند، قرار می گرفتند.



گاهی اوقات از درختان بائوبابی که پوک هستند به جای انبار یا پناهگاه استفاده می شود، همچنین از آنها به عنوان محل ملاقات – زندان و سرپناه استفاده شده است. مثلاً در زیمباوه از یکی از درختان به عنوان جایگاه ایستگاه اتوبوس استفاده می شد که گنجایش 30 نفر را داشت. در آفریقای جنوبی یکی از انها به عنوان دستشویی استفاده می شد.

افسانه های محلی نیز وجود دارد که شرح می دهند چطور درختان بائوباب این ظاهر عجیب را پیدا کرده اند مثلاً در یکی از آنها نقل شده است خداوند ، درختان بائوباب را در (کونگرباسین) کاشت. اما بائوباب گله کرد که هوای آنجا خیلی گرفته ومرطوب است، پس خداند آن را در (راون زوری) کوه های ماه کاشت، اما بائوباب بازهم ناراضی بود، عاقبت خداوند، مکافات شکایات پی درپی بائوباب را داد و او را از ریشه کند و در سرزمین خشکی در وسط آفریقا انداخت و بائوباب وارونه رشد کرد.